Nie lubię pisać relacji z zawodów, które nie idą. Mam wrażenie, że świat nie ma czasu czytać o rzeczach które nie są fajerwerkami, nie motywują, nie są czymś wyjątkowym.
Ale niestety TAK było. Już od samego początku. Do końca wierzyliśmy, może bardziej mieliśmy nadzieję, że jak się bardzo nie chce to pójdzie dobrze. Bo tak czasami się zdarza. Tym razem tak bardzo się nam nie chciało, że aż nie poszło. Piszę nam, bo takie same emocje i odczucia dokładnie miał mój Rafał.
Ale zaczynając od początku.
Dlaczego Elemetal Tri Olsztyn to nie był nasz start ?
Zacznę od tego, że w ogóle nie mieliśmy tam startować. Byliśmy zapisani na zawody w Brodnicy, która usytuowana jest niedaleko wiejskiego domku moich rodziców na Kociewiu, w Borach Tucholskich. Mieliśmy połączyć fajne wakacje ze startami. Ponieważ nie do końca czujemy się komfortowo podróżując w czasach PADNEMII, to zdecydowaliśmy że w te wakacje ograniczymy swoje podróże do odwiedzin znajomych, dziadków, czy domu moich rodziców właśnie na wsi na Kociewiu.
W Brodnicy podczas Garmin Iron Triathlon mieliśmy startować w niedzielę 23 sierpnia. Na 7 dni przed dowiedzieliśmy się, że start jest odwołany i jeśli chcemy gdziekolwiek startować to możemy się przepisać na Olsztyn lub Nieporęt tydzień później. Byliśmy z dzieciakami, więc trzeba było szukać nagle noclegu dla nas, dzieci i dziadków, bo startowaliśmy wyjątkowo na tym samym dystansie. Nic przyjemnego na ostatnią chwilę na Mazurach oczywiście nie było, ostatecznie więc przepisaliśmy się i zdecydowaliśmy że obrócimy te prawie 200 km w jedną stronę w jeden dzień sami, żeby już nie obciążać dzieciaków masą kilometrów.
Olsztyn odbywał się w sobotę, a nie niedzielę jak pierwotny start był zaplanowany. musieliśmy więc o 1 dzień skrócić wakacje nad morzem u znajomych, żeby w miarę się ogarnąć i o 5 rano wstać i wyjechać już do Olsztyna na start.
Zmęczeni, rano bez entuzjazmu wstaliśmy i pojechaliśmy. Wyjątkowo na zawodach nie było naszych przyjaciół, rodziny, dzieci, czy też jakieś znajomej większej bandy. Tym ciężej było wejść w mode “ścigania i fajnej zabawy”. No ale jak już wyruszyliśmy i pojechaliśmy to trzeba wystartować.
PIERWSZE ZŁE WIEŚCI – Tri Olsztyn
Dojechaliśmy w miarę na czas i bez przeszkód, pomimo że pobudka była o 5-tej, a wyjazd chwilę później. Duży ukłon też w stronę LABOSPORT, że przy takich akcjach jak odwołane zawody brak karty zawodnika wydrukowanej i kombinacji co robić dalej, wszyscy bardzo przychylnie podeszli do sprawy. Praktycznie dośrody mogliśmy odwołać jeszcze nasze przepisanie się na Olsztyn (3 dni przed imprezą) i dostalibyśmy voucher na wykorzystanie za rok na innych imprezach Garmin Iron Triathlon. Pomogli nam też z kartami zawodnika, których na wsi zupełnie nie mieliśmy gdzie wydrukować. Więc na prawdę, w tej sytuacji bardzo przychylnie się wszyscy zachowali 🙂 Dziękujemy.
No ale pierwsza zła nowina została ogłoszona juz jak staliśmy w kolejce do strefy zmian. Wszystko poszło w miarę sprawnie jak na dezynfekcję, maseczki w strefie i inne korona-wirusowe-obostrzenia. Stojąc jednak w kolejce dowiedzieliśmy się, że pływanie odbywa się
….. BEZ PIANEK …..
Szczerze, zazwyczaj ucieszyłabym się z tego. Ale odkąd mam nową piankę (Hurricane C5 od TYR Polska) i nie słodzę tu dlatego, że podjęłam z nimi wspólpracę. Podjęłam z nimi współpracę, bo najpierw przetestowałam piankę i się zakochałam. Wracając do tematu, odkąd mam właśnie tą piankę to uwielbiam pływać w piance. Jest mi serio łatwej i do tego mega wygodnie, więc pływanie w piance w końcu jest przyjemnością, a nie jakąś katorgą (pomimo że wcześniej miałam najwyższy model HUUB-a ale to jest zupełnie inna liga, bajka, czy jak to określić). Rafałowi też kupiliśmy po-testowego TYR-a na kilka dni przed zawodami, tym bardziej był on załamany.
Poza tym, mnie się zdarzało już pływać bez pianki. Sama nawet kilka razy zdecydowałam, że popłynę bez, pomimo że były dozwolone, bo takie ograniczenia dawała mi pianka, że wolałam pływać w zeszłym sezonie bez niej. Jemu nie. Tym gorzej na to zareagował, bo jest słabszym pływakiem niż ja. Ja natomiast miałam po raz pierwszy na sobie swój nowy strój triathlonowy, który nie wiedziałam jak się będzie zachowywał w wodzie, ale znając jego krój i uszycie wiedziałam, że będą kłopoty. Jest bardzo wycięty na szyi, a dodając do tego mój biust wiedziałam że nie będzie łatwo. Gdybym chociaż pomyślała o tym, że pływanie może być bez pianek, wzięłabym ze sobą zwykły strój pływacki i założyła na strój tri tak żeby obciskał mnie tam gdzie potrzeba. Stroju jednak nie miałam, a popłynąć musiałam.
Wodę przekreśliłam na samym początku, zestresowana, ale ze śmiechem, bo już nic innego mi nie pozostało stałam na starcie. Strój powciągałam tam gdzie się dało w sportowy stanik żeby jak najmniejszy balon robił się pod wodą. Nie na długo to wystarczyło, w połowie pierwszego kółka poczułam jak balon robi mi się na brzuchu, chwilę później strój się rozpiął do pasa i tak walczyłam do wyjścia z wody. Na przebiegu przez plażę do następnego okrążenia pływackiego starałam się powciskać z powrotem tu i ówdzie strój startowy, zapięłam zamek, ale niestety nie na długo to starczyło i z takim rozpiętym do połowy, łykającym masę wody strojem błagałam żeby jak najszybciej znaleźć się na wyjściu z wody. Płynęłam obok MKON-a co w innych przypadkach napawało by mnie optymizmem, ale w wodzie wiedziałam, że powinnam być znacznie przed nim.
Słaba woda, ale za to szybka strefa i wyleciałam na rower. Byłam 3 dziewczyną w strefie, wybiegając z wody razem z Gosią, z którą nie raz walczyłam na zawodach.
Dla ciekawości Gosia produkuje fajne ciuszki sportowo-outdorowe, więc serdecznie zapraszam Was na jej stronę —> AYOLA SPORTSWEAR, gdzie znajdziecie nową kolekcję JOGOWO-TRENINGOWĄ. Z kodem: OLA15 macie na nią 15% zniżki.
Gosia zawsze klepała mi tyłek, ale miałam nadzieję, że chociaż na rowerze mi go nie z klepie znacznie. Rower trudny, trasa mocno kręta 4 nawrotki na każdym kółku, 4 kółka, czyli w sumie 16 nawrotek. Do tego podjazd na każdym kółku, co prawda ani nie sztywny i długi, ale na tyle wymagający że sporo prędkości się na nim wytracało.
Rower poszedł całkiem ok, jak na taki rwany mocno etap. Poza tym już na rowerze czułam że nie mam tej mocy, jechało się ok bez szału w jedną ani w druga stronę, ale czułam cały czas jak bardzo chce mi się napić IZO, które wsadziłam w bidon na siodłem, ale którego nienawidzę wyciągać, bo praktycznie muszę złapać kierownicę, przestać pedałować i się z nim troszkę pomajtać żeby go zdobyć. Szkoda mi było czasu, prędkości itp. Piłam więc wodę z przedniego bidonu i jadłam żele. Z roweru zeszłyśmy z Gosią praktycznie jedna po drugiej. Na ostatniej prostej troszkę mnie odstawiła, bo miotałam się z ostatnim żelem. Do strefy wpadłam jako 3-cia kobieta, słysząc że zaraz za mną jest jeszcze jedna dziewczyna, Ola. No cóż biegaczką nie jestem, więc skreśliłam swoje szanse na 3 miejsce, dosłownie na wlocie do strefy. A na wylocie modliłam się żeby nie było jak w Sierakowie i żeby kolejne kobiety nie łykały mnie jak sarenki ;p
OCZYWIŚCIE TAK BYŁO …….
Na biegu praktycznie od pierwszego kółka czułam niemoc. Wyciskałam z siebie wszystkie soki jak cytrynę. Miałam zjazd, za zjazdem. Chciało mi się jeść pić, czegoś słodkiego, jadłam po raz pierwszy cokolwiek na biegu. Marzyłam o żelu który dałby mi jakiegokolwiek kopa. Jadłam natomiast glukozę, którą Rafał dał mi w razie co do spróbowania. Mówił, że nie ma po niej zjazdu i że mega łatwo się ją wciąga, a jemu wierzyłam w tych tematach. Czułam się jak w Gdyni na połówce, którą robiłam w głębokiej anemii. I powiem szczerze już od jakiegoś czasu chodziło mi po głowie żeby zrobić badania, bo przecież czułam nie raz nie dwa niemoc. Ale przez korona-wirusam, to że trzeba się umawiać w diagnostyce na godziny i nie wiadomo czy bezpiecznie czy nie, odkładałam ten temat na lepszy czas. Do mety biegałam marząc w niej, bardziej niż kiedykolwiek. Powietrze schodziło ze mnie z każdym metrem, już nawet nie kilometrem. Na trzecim kółku dorwała mnie Pani Małgorzata, która miała flow tamtego dnia i leciała jak burza, więc 5 miejsce było moje. Doczłapałam się ostatecznie na 6 tym miejscu OPEN. Gdzie dosłownie na ostatnich 200 metrach doszła mnie kolejna sarna, i przeleciała koło mnie takim tempem że włosy złapały tylko wiatr za nią. Okazało się że pobiegła 41 minut na tej wymagającej trasie, ale kto wie gdybym wiedziała że goni przyspieszyłabym pewnie te naście sekund o które mnie wyprzedziła. Nie mniej jednak Olsztyn to taki drugi Sieraków, może nie ma serpentyny, ale są 3 podbiegi na każdej pętli. NA biegu, na olimpijce, znowu pętli jest 4, więc na dystansie całym mamy 12 podbiegów. Jakby tego było mało, po najdłuższym podbiegu, który wbrew pozorom nie był taki zły, zaraz za nawijką 180 stopni, był ostry prawie pionowy zbieg, który mama wrażenie robił więcej złego niż ten cholerny podbieg.
Co czułam na mecie ?
Chciałam jechać do domu jak najszybciej! Tak, tak mieliśmy dość, na dodatek Rafik też na mecie jakiś przygnębiony, mówił że nie miał żadnej motywacji, nie chciało mu się i też go bieg upodlił. Poczekaliśmy więc na dekorację. Bo jak się okazało 2 dziewczyny ode mnie wskoczyły na podium open i stanęłam w końcu 1-wsza w kategorii. Wyżej wymieniona Gosia, nie tylko utrzymała 2 gie miejsce, ale złapała Monikę Chodynę na biegu i wleciała na metę jako 1 wsza kobieta.
Dziwny to był strat. Teraz już pisząc ta relację, jakoś emocje opadły, wpadło kilka dobrych treningów po i mam wrażenie, że po prostu to był taki dzień. Niemniej jednak bo takich emocjach ciężko nam będzie wrócić do Olsztyna :p
Jakby się ktoś pytał, czemu w ogóle nie zesżłam z trasy ? Bo wtedy byłabym jeszcze bardziej wściekła na siebie. Tak wiem, że dałam tyle co miałam. Nie mój dzień, nie mój start, nie moja trasa, nie moje NIC praktycznie. Tym bardziej szkoda że startów w tym sezonie jak na lekarstwo, większość nieplanowana, bo wszystkie nasze pierwotne zostały odwołane. Ale byłam, zrobiłam i trzeba iść dalej.
Oczywiście po zawodach w poniedziałek pierwsze co pojechałam na badania. TRACH, bardzo niska ferrytyna, ale na szczęście jeszcze bez anemii, więc coś w tym czuciu moim mogło być. Jednak w tym tygodniu treningi weszły ładnie i na luzie ( chyba superkompensacja była, tylko dlaczego znowu na treningach, a nie zawodach ?!?!) więc liczę, że nie tak źle z tym moim organizmem.
W ten weekend czeka nas Malbork, zresztą z też nie najłatwiejszym bieganiem, ale trasę przynajmniej znam i wiem czego się spodziewać. Szczerze mówiąc mam ogromną nadzieję, że wszystko tym razem kliknie. Że pasmo kolek, wypadków na zawodach, szlifów i niemocy już ywkorzystałam i chociaż jeden start będzie taki w pełni sił, bo tak na rpawdę tylko na tym mi teraz zależy. Olewam miejsce, konkurencję i inne aspekty. Chce żeby zagrało i żeby była radość a nie umieranie na tarsie.
Trzymajcie kciuki. W czwartek wpada dla Was przepis !!! A w weekend kolejny odcinek podcastu !
Do przeczytania!
Ola – Bio Mama.
P.S. Po naszych teraźniejszych wakacjach szykuję dla Was kilka niespodzianek. Dietetyczne tematy wejdą tutaj na poważnie, pokażą się eBooki i konsultacje. Zostańcie ze mną i podzielcie się tym dalej!
Dziękuję, że tu jesteście, czytacie i się odzywacie od czasu do czasu 🙂